OD ADAMA DO ABRAHAMA

Zestawienie przodków Abrama jest w tabeli Patriarchowie.

Od stworzenia Adama do potopu t.j. sześćsetnego roku życia Noego jest tysiąc sześćset piędziesiąt lat. Okres od potopu do Abrahama wynosi dwieście dziewięćdziesiąt dwa lata (Rdz 11,26). Od stworzenia Adama do Abrahama jest tysiąc dziewięćset czterdzieści osiem lat. Abram opuścił Haran w siedemdziesiątym piątym roku życia. Po dwudziestu pięciu latach narodził się Izaak. Abraham miał sto lat, gdy urodził się Izaak (Rdz 21,5).

 

IZAAK, JAKUB

Izaak w sześćdziesiątym roku swego życia został ojcem Jakuba (Rdz 25,26).

 

POBYT W EGIPCIE

Jakub udał się do Egiptu w sto trzydziestym roku swego życia (Rdz47,9). Był to dwa tysiące dwieście trzydzieści osiem lat od stworzenia Adama. Okres pobytu Izraelitów w Egipcie wynosił czterysta trzydzieści lat (Wj 12,40).

 

POBYT IZRAELITÓW NA PUSTYNI

Od stworzenia Adama do wyjścia Izraelitów z Egiptu jest dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt osiem lat. Na skutek braku wiary błąkali się Izraelici po pustyni przez czterdzieści lat (Lb33,3; Wj 19,1; Lb 9,1-5; 10,11-12; 14,33-34). Ponownie u granic Kanaanu w czterdziestym roku, jedenastego miesiaca, w pierwszym dniu miesiąca (Pwt 1,3). Tam zmarł Mojżesz w wieku stu dwudziestu lat (Pwt 34,5-7).

 

ZIEMIA OBIECANA

Dziesiątego dnia pierwszego miesiąca Izraelici przeszli  Jordan do Gilgal naprzeciw Jerycha.  (Joz 3,1-2; 4,19). Pierwsza Pascha odbyła się czternatego dnia pierwszego miesiąca w dwa tysiace siedemset  dziewiątym roku od stworzenia Adama. Rok ten jest początkiem liczenia lat szabatnich i jubileuszowych. Zobacz zakładkę Jubileusze

 

ŚWIATYNIA

Budowa Świątyni przez Salomona rozpoczęła się w czwartym roku jego panowania (2 Krn 3,1.2, a było to w czterysta osiemdziesiąt lat od wyjścia z Egiptu (1 Krl 6,1.2). Był to trzy tysiące sto czterdziesty ósmy rok od stworzenia Adama.

 

KRÓLOWIE JUDY

Zestawienie panowania królów  Judy

 

SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI

W księdze Daniela jest ukazany okres siedemdziesięciu tygodni (Dan 9,20-27). Licząc dzień za rok w skali proroczej (Lb 14,34) to okres  ten wynosi czterysta dziewięćdziesiąt lat. Początek liczenia tego okresu jest od wyjścia słowa o powrocie i odbudowaniu Jerozolimy (Dn 9,25). Z uwagi na fakt, że Daniel rozważał słowa Jeremiasza (Dn 9,2) to właśnie wskazuje, że w księdze Jeremiasza należy szukać wskazówki dla ustalenia początku tego okresu. Istotnie Jeremisz spektakularnie zapowiadał klęskę Izraelitów, ale też powrót i odbudowę Jerozolimy. Znajdujemy te informacje w rozdziałach trzydziesty drugi i trzydziesty trzeci księgi Jeremiasza. Był to dziesiąty rok panowania Sedekiasza, czyli trzy tysiące pięćset pięćdziesiątym pierwszy rok od stworzenia Adama, ale też był to rok szabatni. Porównując tabele panowania królów judejskich i odpowiednio wyliczając z tabeli lat jubileuszowych wskazuje to, że był to szósty rok szabatni po szesnastym jubileuszu (por. Jer 32; 33; 34,21.22; 37,5-10).

Anioł wyjaśnił Danielowi, że ustalono siedemdziesiąt tygodni nad twoim narodem i świętym miastem, by położyć kres nieprawości, grzech obłożyć pieczęcią i odpokutować występek, a wprowadzić wieczną sprawiedliwość, przypieczętować widzenie i proroka i namaścić to co najświętsze (Dn 9,24). Okres ten więc wskazuje na zbawienie dokonane w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, aż do czasu, gdy Korneliusz, jako pierwszy z narodów stał się uczestnikiem dóbr Izraela. Połowa ostatniego tygodnia z Daniela dziewiątego rozdziału, a wersetu dwudziestego siódmego wypada na rok cztery tysiące trzydziesty siódmy rok od stworzenia Adama.  Jesienią rozpoczynał się czwarty rok szabatni po dwudziestym szóstym jubileuszu.

 

DATOWANIE

Stosowany obecnie sposób obliczenia lat został wprowadzony w szóstym wieku. Papież Jan I zaproponował, aby data narodzin Jezusa stała się odniesieniem do liczenia lat. Ustalenie daty narodzin Jezusa zlecił  zakonnikowi Dionizuszowi. Według jego ustaleń początek nowej ery wypada na rok siedemset pięćdziesiąty czwarty od założenia Rzymu, dwudziestego piątego grudnia kalendarza rzymskiego. Według danych z Ewangelii możemy stwierdzić, że Jezus umarł szóstego dnia tygodnia, czyli w dzień przygotowania do szabatu, ale  był to też czas przygotowania Paschy (J 19, 14.31). Wobec tego w tym roku,  odpocznienie pierwszego dnia święta Przaśników i szabat cotygodniowy wypadły tego samego dnia (J 19,31).  Według obliczeń astronomicznych uwzględniając wszystkie te dane można wskazać na dwie daty 7 IV 30 r. i 3 IV 33 r. Bardziej jednak wiarygodna jest ta druga data, gdy uwzględnimy dane z Ewangelii Łukasza, trzeci rozdział, werset pierwszy. Jan rozpoczął działalność w piętnastym roku cesarza Tyberiusza, który był następcą Cezara Augusta. August  umarł dziewiętnastego sierpnia siedemset sześćdziesiąt siódmego roku od założenia Rzymu. Zatem piętnasty rok panowania Tyberiusza wypada od dziewiętnastego sierpnia siedemset osiemdziesiątego pierwszego roku, co odpowiada dwudziestemu ósmemu roku naszej ery. Jezus był młodszy od Jana  o sześć miesięcy (Łk 1,36), a rozpoczął głoszenie Królestwa Bożego mając około trzydziestu lat (Łk 3,23). Zgodnie z proroctwem Daniela (Dn 9,27) śmierć Jezusa nastąpiła w czwartym roku Jego posłannictwa. Uwzględniając wszystkie te okoliczności przyjmuje się trzydziesty trzeci rok jako czas ukrzyżowania. Według powszechnie obecnie stosowanej rachuby czasu był to trzeci kwietnia około godziny piętnastej. Natomiast według biblijnej rachuby czasu Jezus umarł około godziny dziewiątej, czternastego dnia pierwszego miesiąca, cztery tysiące trzydziestego siódmego roku od stworzenia Adama. Jest to czas nowej ery liczonej od nowego stworzenia, które rozpoczyna się wraz z zmartwychwstaniem Chrystusa. Rok biblijny liczony jako pierwszy nów księżyca po zrównaniu dnia z nocą w dwa tysiące dwudziestym drugim roku, wiosną, jest tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym nowego stworzenia, a sześć tysiecy dwudziestym  szóstym od stworzenia Adama.